Inside

Wat een ophef over Johan Derksen en zijn programma. Maar vlak ook René van der Gijp niet uit. Nou is het niet een programma waar ik naar kijk. Johan Derksen op tv vind ik niet om aan te zien, zo onverzorgd, maar op de radio is dat anders, want hij heeft een fijne radio stem.  Maar daar zullen we hem niet meer horen.  Zoals hij zelf zegt is hij het slachtoffer van de woke en cancelcultuur.  Nou wil ik hem best wel eens toefluisteren wat dat voor vrouwen inhoud. Maar daar straks meer over. 

Ze pretenderen een praatprogramma te zijn waar je alles zomaar mag zeggen en dat zou nou verdwijnen. Vrijheid van meningsuiting noemen we dat. Maar mag je wel alles zeggen?  Majesteitsschennis mag bijvoorbeeld niet.  Vrijheid van meningsuiting wil niet zeggen dat je niet na moet denken over wat je zegt, hoe je het zegt en in welk medium je het zegt.  Daar gaat meneer Derksen maar snel aan voorbij.

Hij, Johan Derksen, maar ook de andere twee begrijpen niet waar ze de fout in zijn gegaan. Ik denk dat dat voor heel veel mannen geldt, misschien wel voor alle mannen.  Ik snap dat ergens wel, want het komt vaak vooral door onwetendheid, en het feit dat een mannenbrein nu eenmaal anders werkt.  

Ten eerste, hoe haal je het in je botte hersenen om zo’n absurd verhaal te verzinnen als het eigenlijk niet is gebeurd, ten tweede het lachen en vergoelijken van de hele situatie.

Laat ik eens proberen uit te leggen aan mensen, mannen vooral, wat zijn 'zogenaamde" daden (en het lachen daarom) voor effect hebben op vrouwen en jonge meisjes.  Toen ik tiener was, in de jaren zeventig, hoorde ik een paar keer op nieuws hoe een vader (een man) in (ongetwijfeld) een vlaag van verstandsverbijstering zijn vrouw en kinderen vermoorde en daarna zichzelf van het leven beroofde. Als je dat als kind voor het eerst uitgebreid hoort en de omvang ervan beseft heeft dat een enorme impact. Als volwassen zijn we al zeer geschokt.  Maar wat nou als je als tiener in een gezinssituatie bent waarin je vader zeer zwaar overspannen is (door onverwerkte oorlogstrauma’s) en regelmatig de aardappelen, spinazie en bloemkool door de kamer vliegen. Als je soms je eigen vader niet meer herkent in zijn gedrag. Dat is zeer beangstigend, dat kan ik je wel vertellen. Hij heeft ons nooit aangeraakt hoor(alleen het eten moest het ontgelden). Maar ik kan niet in zijn hoofd kijken en zien hoe dicht hij langs de afgrond liep. Ik denk dat er niet veel meer voor nodig was geweest soms om tot dat verschrikkelijke scenario te komen. (Lees het boek kwaadschiks maar eens, om te zien hoe snel het kan gaan en dat er dan geen weg meer terug is). Die angst, soms vaag, diep in je binnenste raak je trouwens nooit meer kwijt.

Wat heeft dat te maken met Derksen en het hele me too gebeuren? Dat zul je zo merken. Hou die angst vast, als tiener en later ervaringsdeskundige en het feit dat we niet in iemand hoofd kunnen kijken.

 Ik zat vorige week naar een film te kijken en ik had dorst. Een wijntje nemen? Nee moest op de andere dag weer vroeg op. Ik neem cola. Maar die was op. Bij mij beneden is een Aldi, dus ik daar naartoe voor een fles cola. Ik sta bij de kassa  met een fles cola en achter mij staat er wat oudere heer met een fles Fanta. Ik reken af, hij rekent af. Ik ga naar buiten hij gaat naar buiten. Maar eenmaal buiten spreekt hij me aan. Mevrouw? Mevrouw? En ik reageer eerst niet maar een paar keer aandringen kijk je toch om je weet immers maar nooit, misschien heb ik iets verloren.  Maar toen kwam het. U heeft een mooi lichaam. U ziet er goed uit. Bent u alleen? Hoe heet u? Waar woont u?  Ik kan niet in zijn hoofd zien hoe brandend het verlangen naar seks is.  Daar komt die angst als onwetende tiener weer naar boven. En nou ben ik al wat verder op leeftijd, ik pas niet meer door een sleutelgat, maar nu moet je maar eens 15 of 16 zijn, bloedmooi en super slank, er zijn er maar genoeg die verkracht en vermoord worden, ook in Nederland (Anne Faber ea). Ik kan niet zien of hij uit een TBS kliniek komt of wat hij op zijn geweten heeft.

Nou gebeurd mij dit nog maar af en toe, maar jonge meisjes hebben daar meerdere keren per dag soms last van. Dan is het nog maar een kwestie van grote getallen. Helaas kan ik hierover ook mee praten, want toen ik tiener was ben ik ook verkracht. De angst van een ervaringsdeskundige komt hier weer om de hoek kijken.

Als je door voorbeeldfiguren, wat de heren voor sommigen zijn, lacherig over doet, en er over grapt en grolt, kwets je niet alleen de slachtoffers, je zet ze in feite ook weer neer als prooi, als neukvoer, want jonge jongens (vooral uit bepaalde culturen) willen stoer zijn, die juinen elkaar verder op en die stuiteren door hun grote hoeveelheid testosteron so-wie-zo al door het leven. Zo werkt het nu eenmaal. Die moet je nog opvoeden, die moet je nog leren wat wel en niet kan. Hoe je met het andere geslacht omgaat. Het gedrag van deze heren aan tafel draagt hier niet aan bij, integendeel. 

Ik vind het belangrijk dit te vertellen om, al is het maar in beperkte mate, een einde te maken aan die onwetendheid.

Over woke en cancelcultuur gesproken, een verkrachting is een levens bepalende en veranderende gebeurtenis, een trauma waar je nooit meer van loskomt, met een ongekende impact. Dus eigenlijk wordt daarmee  de toekomst die je voor je had ook gecanceld, en in het geval van Anne Faber (ea) haar leven. Sta daar eens bij stil als je weer stoere bullshit verhalen op tv, radio of internet vertelt meneer Derksen, of als je daar hartelijk om moet lachen meneer Van der Gijp, en dan niet daarna doen alsof je het niet snapt en je nu zelf slachtoffer bent.